Silniki synchroniczne z trwałymi biegunami o mocach rzędu ułamków wata budowane są w ten sposób, że wirnik ma magnes trwały w postaci tarczki namagnesowanej poosiowo, po obu jej stronach znajdują się blachy z wywiniętymi szczękami, tworzącymi bieguny wirnika. Stojan ma cewkę oraz niesymetrycznie rozmieszczone bieguny, których jest tyle, ile biegunów wirnika. Przy zasilaniu cewki stojana prądem zmiennym wszystkie jego bieguny mają zawsze tę samą biegunowość i zmieniają ją w takt zmian kierunku prądu zmiennego. Kierunek momentu jest różny w czasie, zależnie od biegunowości biegunów stojana, wskutek czego wirnik zostaje wprawiony w ruch drgający o coraz większej amplitudzie, co wreszcie powoduje wpadnięcie silnika w synchronizm. Określony kierunek wirowania uzyskuje się przez asymetryczne wykonanie biegunów wirnika albo przez umieszczenie sprężyny, która nie pozwala na rozruch w niepożądanym kierunku.